دو فیلم بیست و پنج در صد به کارگردانی خانم دیانا ثاقب و تدوین فلبرداری خودم و فیلم سرزمین پامیر کار خودم به نمایش در آمد. بعد از نمایش دو نظامی آمد و تشکر کرد از اینکه این فیلمها باعث شدند تا اطلاعات آنها راجع به افغانستان افزایش یابد.
بعد از نمایش فیلم طبق معمول پرسش و پاسخ نیز بود که در این بین نکته ی که به آن اشاره کردم این بود که متاسفانه در طی شش سال گذشته با وجودیکه کمپهای نظامی در جوار شهرهای کلان افغانستان قرار دارد اما هر روز همانگونه که دیوار بتونی دور کمپها بلند وبلند تر می شود دیوار بی اعتمادی نیز بین مردم افغانستان و نظامیان بیشتر می گردد.
این بحث باعث شد که یک نظامی سویدنی که حقوق دان بود توضیح بدهد و شیوه برخورد کشور سویدن را در عرصه سیاسی و نظامی کاملا مستقل از سیاستهای سایر کشورهای غربی تعریف کند
در همین جا بود که فهمیدم که نظامیان سویدنی در واقع شهروندان عادی هستند که با تخصصهای متفاوت و با استفاده از لباس نظامی برای کار به افغانستان می آیند.
جالب بود که نظامیان سویدنی شوق زیادی برای ارتباط با مردم افغانستان داشتند و علاقمند بودند که آگاهیهای خویش را نسبت به جامعه افغانستان افزایش دهند.
در پایان بد ندیدم که عکسی بگیرم آنهم با دو دختر نظامی که یکیش دو رگه جاپانی سویدنی ودیگری صد در صد سویدنی است.
