داستان داوری من!

چندی پیش بحیث داور بخش فیلمهای حقوق بشری جشنواره بین المللی فیلم کپنهاگن دعوت شده بودم، ایفای نقش داور در یک جشنواره خارج از افغانستان می توانست بعنوان اولین تجربه جالب باشد.
اما مشکلاتی که در این راستا بوجود آمد خیلی جالبتر (درواقع دردناک )است، به من گفتند که برای اخذ ویزا به کنسولگری دانمارک به اسلام آباد پاکستان بروم، هنوز مردد بودم که بروم یانه؟ که در اسلام آباد انفجار شد و ظاهرن کنسولگری دانمارک هم آسیب دید و تعطیل شد، بعد گفتند امور مربوط به ویزای کشور دانمارک را سفارت سویس انجام می دهد و می بایست برای گرفتن ویزا به سفارت سویس در اسلام آباد بروم، به سایت سفارت سویس سر زدم متوجه شدم که گرفتن ویزا کاری است رد شدن از هفت خان رستم و علاوه بر آن مسیر کابل به پشاور چندان خوب نیست.
گفتم برای گرفتن ویزا به پاکستان نمی روم اگر از همین کابل ویزا می دهید خوب و گرنه از خیر جشنواره می گذرم، کسی که مامور هماهنگی کارهای مربوط یه ویزای من بود گفت: ماتلاش می کنیم از طریق وزارت خارجه آلمان هماهنگ کنیم اگر امکان داشت از کنسولگری آلمان در کابل ویزا بگیرید، نامه و نامه نوشتن اما نتیجه ی بدنبال نداشت و زمان هم می گذشت.
سر انجام از خیر سفر به دانمارک گذشتم و قرار شد جشنواره فیلمها را از طریق DHL به کابل بفرستد و من آنها را ببینم و در روز رای دهی ازطریق موبایل با سایر داوران تبادل نظر داشته باشم.
به من خبر دادن که فیلمها پست شده است اما دقیقن در چنین موقعیتی حادثه ی در دفتر DHL کابل رخ داد که بر اثر آن دو کارمند خارجی این دفتر و یک کارمند افغانشان کشته شدند، روز رای دهی به من زنگ زدند که نظرت راجع به فیلمها چیست؟
فیلمها نرسیده بود و بدلیل مسدود شدن دفتر DHL تا هنوز هم فیلمها بدست من نرسیده است.