۱۳۹۱ اردیبهشت ۱۸, دوشنبه



واحد رفیعی اینجا نشسته است
و عکس می بیند
و سیم هایش را به آنسوی خط وصل کرده است
ما در کنار هم نشسته ایم
او داستان می نویسد
و من داستان می خوانم
ولی حتی یک حرفی از ما در بین خط انترنت بهم گره نمی خورد
دو انسان مجزا
بدون کشش و جاذبه
بدنبال یافتن قطب مخالف خود در آنسوی خط هاست
رفیعی بیا و کمی حرف بزن
دستی از این فیسبوک نمی براید
و گونه ای کسی را لمس نمی کند
داستان های تو تنها خطوط دیجیتالی نیست که مردمان آنسوی خط بخوانند.
تو که داستان می نویسی
باید حرف های زیادی برای گفتن داشته باشی
زبانت را فراموش نکن
که لکنت زبانت از فراموشی خاطره های افسانه گویان اجدادمان است

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

دیدگاه